Umutla Yeniden Alevlenen Mum Hikayesi

Bir zamanlar, loş bir odada üç mum yanıyordu. Her biri insanlığa dair bir duyguyu simgeliyordu. İlk mum hafif bir hüzünle titredi ve konuştu:
“Ben sevgiyim. Ama insanlar artık bana değer vermiyor. Kalpler soğudu, sevgiyi unuttular… Bu yüzden sönüyorum.”
İkinci mum bir iç çekti ve ona katıldı:
“Ben barışım. Ancak insanlar kavga etmeyi, birbirine zarar vermeyi daha çok seviyor. Barışa olan inanç kayboldu… Bu yüzden ben de sönüyorum.”
Üçüncü mum karanlığa meydan okur gibi dimdik durdu ve fısıldadı:
“Ben umudum. Eğer ben de sönersem, hiçbir şey kalmaz. Dünya tamamen karanlığa gömülür.”
Tam o sırada, küçük bir çocuk odaya girdi. Üç mumu da dikkatle inceledi ve sönmüş halleriyle bile onların değerini hissetti. Üçüncü mumu eline aldı, hafifçe üfledi ve onu yeniden alevlendirdi. Sonra bu umut ışığıyla diğer iki mumu da yeniden yaktı.
Oda bir anda sıcak bir ışıkla doldu. Çocuk gülümseyerek fısıldadı:
“Umut varsa, sevgi ve barış her zaman geri dönebilir.”