Bu Gece Parkta Bir Evsiz Adam Buldum…

Bu gece parkta bir evsiz adam buldum.

Düşüncelerimden kurtulmak için gece yarısı yürüyüşe çıktım. Kafamın içinde yankılanan sesleri susturmak, zihnimi temizlemek istedim. Yurdun kapısından çıktım, üniversitenin kampüsünden ayrıldım ve soğuk havanın beni karşılamasına izin verdim. Adımlarımı rastgele attım, nereye gittiğimi bilmeden, nereye varacağımı umursamadan yürüdüm. Müzik dinliyordum ama şarkılar sadece bir fondu; asıl dinlediğim kendi iç sesimdi.

Parkın girişine geldiğimde, hafif esen rüzgâr yaprakları yerden kaldırıp sürüklüyordu. Kuru dalların hışırtısı ve uzaktan gelen hafif bir kahkaha sesi vardı. Parkı daha önce defalarca ziyaret etmiştim, ama bu gece farklıydı. Bir şey beni daha önce gitmediğim bir köşeye çekti. Gözlerim, karanlığın içinde oraya ait olmayan bir şekil yakaladı. Bir an için duraksadım. İçgüdülerim bana geri dönmemi söyledi. Ama bunu yapmadım. Gerçeğe gözlerimi kapatmamalıydım.

O, bir insandı. Üzerine çektiği ince battaniyenin altına saklanmıştı, ama soğuktan korunmak için yetersizdi. Uyuyordu. Yüzü kısmen gizlenmişti, ancak yorgunluğun izleri belliydi. Yalnızdı. Üşüyordu. Evsizdi. Sahipsizdi. Terk edilmişti. Ya da belki dünya tarafından unutulmuştu.

Bir adım daha yaklaştım. Bir an için diz çöküp iyi olup olmadığını kontrol etmek istedim. Uyandırıp bir şeyler teklif etmeyi düşündüm: Bir sıcak çorba, bir ceket, biraz para, belki sadece birkaç kelime. Ama sonra içimde bir ses durmamı söyledi. Onun uykusunu bölmeye hakkım var mıydı? Belki de günlerdir huzurlu bir uyku çekmemişti. Uyandırmak, yardım etmek miydi? Yoksa onu rahatsız etmek mi?

Öylece durdum. Sağa sola bakındım. Yakındaki bir grup genç, gülüp eğlenerek şişelerini tokuşturuyordu. Onlar mutluydu. Onlar, bu geceyi kutlayanlardandı. Onlar, evsiz adamı görmüyorlardı. Onlar, belki de onun varlığından bile haberdar değillerdi. O ise tam oradaydı. Gözleri kapalı, derin bir uykuya dalmış gibi ama belki de sadece hayata gözlerini yummuş gibi.

Bir şeyler yapmalıydım. Ama ne? Çaresizdim. Onun gibi olmasa da, kendi çapımda bir çaresizlik içindeydim. Bir şey yapmak istedim, ama ne yapabilirdim? Onu bir otele götürebilir miydim? Hayır. Ona sıcak bir yemek alabilir miydim? Belki. Ama bu geceyi değiştirmezdi.

Ellerimi cebime soktum. Cebimde birkaç bozukluk ve biraz para vardı. Hepsini çıkarıp yanına bırakmayı düşündüm. Ama bunu yapmak bir vicdan rahatlatması mı olurdu? Yoksa gerçekten bir işe yarar mıydı? Düşünceler kafamda dönüp durdu. Sonra aniden karar verdim.

Bir markete girdim. Elime bir şişe su ve küçük bir sandviç aldım. Kasaya yürürken, tereddüt ettim. Yeterli miydi? Belki de hayır. Ama en azından bu geceyi biraz daha katlanılır kılabilirdi.

Geri döndüğümde o hâlâ uyuyordu. Sessizce yanına yaklaştım ve suyu, sandviçi başucuna bıraktım. Gitmeden önce son bir kez baktım ona. Sonra arkamı döndüm ve yürümeye başladım.

Yolun sonunda bir an duraksadım. Arkama dönüp baktım. O hâlâ oradaydı. Şehrin ışıkları ona ulaşmıyordu. O, görünmezdi. O, unutulmuştu. Ama en azından bu gece, onu gören biri vardı. En azından bu gece, birisi onun varlığını kabul etti.

Kendi içimde bir yemin ettim. Bir gün, daha güçlü olduğumda, bir gün, elimden daha fazlası geldiğinde, geri dönecektim. Onun için değil sadece, sokaklarda unutulmuş herkes için. Şimdi, şimdilik, yalnızca hatırlayacaktım.

Bu gece parkta bir evsiz adam buldum.

O, hâlâ orada. Belki sabah uyandığında bıraktığım şeyi görecek, belki bir başkası alacak. Ama en azından, bu gece, birisi onu gördü. Birisi onu fark etti. O, unutulmuş değildi.

Ve belki de bu gece, en az onun kadar, ben de unutulmayacak bir şey öğrendim.