3 Yıl Sonra Kapıyı Çalan Evlat… Bir Babalar Günü Hikayesi!
Emre, lise son sınıfta babasıyla büyük bir tartışma yaşamıştı.
O gün öfkeyle evi terk etti.
Ve tam üç yıl boyunca geri dönmedi.
Babası, o günden sonra evde bir kural koydu:
“Bu evde onun adı bile anılmayacak!”
Ama annesi…
Her gece oğlunun boş odasına giriyor, yastığını kokluyor, sessizce ağlıyordu.
Defalarca eşine yalvardı:
“Ne olur, bulalım onu, eve getirelim.”
Ama baba hep suskundu, hep sertti.
Ve o yıl…
Bir tesadüf…
Emre’nin doğum günü, Babalar Günü ile aynı güne denk geldi.
Anne yine gözleri dolu dolu, eski fotoğraflara bakıyordu.
Baba bu kez dayanamadı.
Bir kâğıt çıkarıp verdi:
“Al şu adresi… git, oğlunu gör.
Ama benden geldiğini söyleme.”
Anne hemen yola çıktı.
Adres, küçük bir kafeydi.
Emre orada çalışıyordu.
Onu camdan izledi bir süre… büyümüş, olgunlaşmıştı.
Sonra içeri girdi.
Emre annesini görünce önce şaşırdı, sonra koşup sarıldı.
Anne, “Gel oğlum, eve dön,” dedi.
Ama Emre başını iki yana salladı:
“Anne… ben burada iyiyim.
Beni hiç arayıp sormayan bir adamla aynı çatı altında yaşayamam.”
Anne gözleri yaşlı, kapıya yöneldi.
Tam çıkarken durdu:
“Baban dedi ki… yeni arkadaşın sana zarar verebilir. Eski dostlarınla barışsan iyi olurmuş.”
Emre donakaldı.
Demek ki babası hâlâ onu takip ediyordu… onu önemsiyordu…
Anne eve döndüğünde kocasına sitem etti:
“Madem biliyordun, neden söylemedin?”
Babanın gözleri doldu:
“Ben her zaman biliyordum.
Sabahları işe gitmeden önce bazen giderdim, uzaktan izlerdim.
Akşamları da kahvede değil, onun yanında olurdum.”
Tam o sırada kapı çaldı.
Anne kapıyı açtı.
Emreydi gelen…
Elinde büyük bir pasta ve küçük bir hediye paketi…
Koşarak babasına sarıldı:
“Babalar Günün kutlu olsun… baba.”
Ve o an Emre anladı…
Babalar bazen sevgisini söyleyemez.
Ama evlatlarını bir an bile gözlerinden ayırmazlar…
Sen de geç kalma…
Belki bugün, bir Babalar Günü mesajı, bir arama, her şeyi değiştirebilir.
